Maxime Garcia Diaz

Maxime Garcia Diaz (1993) studeerde Cultural Analysis aan de Universiteit van Amsterdam. In 2019 won ze het NK Poetry Slam en werd ze geselecteerd voor de Parijsresidentie van deBuren. In 2020 kwam haar chapbook Artificielle uit bij het label Marktcorruptie en werkte ze met andere jonge schrijvers aan aan een voorstelling over post-woke poëtisch verzet. Ze debuteerde in juli 2021 met de dichtbundel Het is warm in de hivemind, die bij De Bezige Bij verscheen en op 12 juni 2022 bekroond werd met de C. Buddingh'-Prijs 2022. De Volkskrant publiceerde op zaterdag 9 juli 2022 een interview door Gidi Heesakkers met Maxime. In 2023 werkte ze mee aan de korte film Center, ring, mall van Mateo Vega, die geselecteerd werd voor International Film Festival Rotterdam en New Directors/New Films (MoMA-Lincoln Center). Maxime verbleef in 2024/2025 een periode in Amerika waar ze haar MFA in Poetry aan de Iowa Writers’ Workshop heeft behaald. Garcia Diaz is Nederlands en Uruguayaans en is momenteel woonachtig in Nederland.

Op 1 oktober verschijnen de nieuwe dichtbundels van Maxime Garcia Diaz bij De Bezige Bij: Het netwerk moet gebouwd worden / The network must be built (in het Nederlands en het Engels).

Na haar indrukwekkende debuut Het is warm in de hivemind, verrast Maxime Garcia Diaz met een veelvormige nieuwe poëziebundel die leest als een roman. Het netwerk moet gebouwd worden is zowel een autobiografie als een biografie van het internet, net als zij geboren in de jaren negentig. Ook is het een verslag van rouw, van leven in Amerika tijdens Trumps tweede termijn en terugkijken op een uitgehold Amsterdam. Na haar debuut begon Garcia Diaz aan een onderzoek naar haar jeugd, waarin ze eindeloos op het internet zat met haar ‘Neopets’, virtuele huisdieren. Een jaar later overleed de vader die dat internet aan haar geïntroduceerd had. Ze stak de Atlantische Oceaan over, zoals diezelfde vader ooit deed maar dan in omgekeerde richting, naar de Verenigde Staten. Het netwerk moet gebouwd worden gaat over de poging nieuwe verbindingen te maken na groot verlies. Verbindingen tussen het internet en de stad, Amsterdam en Amerika, Hotel Mokum en de Iowa Writers’ Workshop, de computer en de vader. In deze verhalende, persoonlijke bundel wisselen poëzie en proza elkaar af om onze digitale geschiedenis te vertellen. Deze computer spreekt Engels omdat hij uit Amerika komt, this machine kills fascists because it wants to kill. Alles gaat dood, behalve Neopets.

‘De dichteres zet een wereld neer die vreemd verleidelijk en dreigend is. Utopie of dystopie? In meanderende gedichten en meesterlijk gecomponeerde cycli geeft de dichteres ruimte aan een onvoorspelbare, baldadige verbeeldingskracht waarbij het fysieke wordt afgezet tegen het mentale, het analoge tegen het digitale… In deze gedichten gaan uitersten hand in hand, glimmend en schrijnend, juichend en huilend.’ Maria Barnas, NRC Handelsblad *****

‘Een taal als het internet zelf: bij vlagen psychedelisch, vol memes, emoji, reclames en zijpaden.’ Het is een bundel waarin woede tot uiting komt, een woede ‘die onverbloemd over onderdrukking gaat’. Jury C. Buddingh’-prijs 2022

‘Ik zie de beste meisjes van mijn generatie/vernietigd en verbrijzeld en onoverwinnelijk/want dat wat nooit bestond kan niet kapot (..) misschien is dit een stille, zachte revolutie,’ dicht Maxime Garcia Diaz (1993) in haar daverende feministische debuutbundel met de prikkelende titel Het is warm in de hivemind ­(verkrijgbaar in de kleuren roze, babyblauw en ‘genderneutraal groen’). De bundel is een analoge (cult-)viering én bekritisering van de internetcultuur… Ze deelt een interesse met de vroege internetdichters die experimenteerden met een nieuwe (digitale) manier van poëzie bedrijven, zoals Tonnus Oosterhoff en Mark van Tongele, ware het niet dat Garcia Diaz het digitale analoog maakt en de icoontjes, smileys, hyperlinks en url’s gewoon naar het papier heeft vertaald. Je kunt je afvragen of deze bundel niet beter digitaal uitgegeven had kunnen worden. Dat had de gedichten zeker niet misstaan. Maar daar­tegenover geeft die vertaalslag van het digitale naar het analoge een ­vervreemdend karakter en maakt van de bundel een spectaculaire belevenis, waar we het zeker warm van krijgen.’ Diewertje Mertens, Het Parool

‘Het was YouTube dat me een paar maanden geleden op een filmpje wees waarin Maxime Garcia Diaz haar gedicht Legioen voordraagt. Ik zag een strakke, bijna intimiderende voordracht. En wát een sterke regels, vol vaart en overtuiging, zonder opsmuk, met een flinke dot ingehouden woede:

Ik ben geen lange man, maar ik heb een legioen.
Mijn legioen is uit de mooie meisjes gegroeid
als onkruid uit rozen.
Nu marcheren we door de straten
hand in hand
met onze psychiaters
aan de ene kant,
onze moeders aan de andere.

Het is een feministisch en strijdbaar gedicht met geweldige regels: ‘We hebben de kleine brokjes/ met aïoli geserveerd, als borrelhapjes,/ oude vrouwtjes hebben ervan gegeten./ We hebben er een horecaconcept van gemaakt/ en nu shoppen we dat rond.’

De lange gedichten in haar debuut Het is warm in de hivemind zijn fragmentarisch, raadselachtig en nadrukkelijk meertalig… Veel in deze bundel speelt zich af in de virtuele ruimte, in een collectief maar anoniem domein, buiten staatsgrenzen, buiten taalgrenzen. In dat licht is het slot van dit boeiende debuut tragikomisch; gewoon contact, van aangezicht tot aangezicht, het is er niet of nauwelijks, want te lastig, te ingewikkeld.’ Alfred Schaffer, De Groene

‘Switchend van Nederlands naar Engels en soms Frans, met Wikipedia en YouTube permanent stand-by – om op te zoeken wie Satoshi Nakamoto was en wat een sim child, of wat voor muziek Avril Lavigne maakte en eindeloos, eindeloos veel meer – kneedt Garcia Diaz fragmentarische en verontrustende teksten… Dit gelaagde debuut stelt prangende vragen. Is echt contact mogelijk in chats vol emoji’s en afkortingen (ilysm: I love yo so much, wjnmk: wil je nooit meer kwijt)? Het kan in terloopse zinnetjes – ‘i’ve grown/ ­interesting behind the desktop computer’ – ­diepe kraters slaan.’ Janita Monna, Trouw

‘Nu is er het debuut van die andere jonge dichter om wie de poëziewereld niet heen kan: Maxime Garcia Diaz… Haar poëzie bevat URL’s, emoticons, onderstreepte woorden waaraan een hyperlink gekoppeld is, hashtags en een flinke dosis Engels – dat vaak rechtstreeks aan bestaande webpagina’s ontleend lijkt, zoals bij flarfpoëzie. In die zin hebben Garcia Diaz’ gedichten veel weg van collages, waarin ‘authentiek’ poëtische elementen botsen op de soms platvloerse online cultuur. Dat procedé zou tot een flauw spel kunnen leiden, maar het werk van Garcia Diaz zit geraffineerd in elkaar en heeft ook iets urgents.’ Jeroen Dera, De Standaard ****

‘Diaz reflecteert de actualiteit met veel raffinement. Om het anders te stellen: de bundel verdraagt geen afrekening door luie lezers.’ Harry van Doveren, ooteoote

Instagram

Website