I
26 juni 2025

Ik hoop deze zomer dingen terug te vinden. Niet dat ik ze echt kwijt ben, ze zijn alleen zo ver weg dat ik niet weet waar ik ze kan vinden. Ik probeer te begrijpen hoe het werkt. Ik vaar continue tegen de stroming in terwijl ik alleen maar wil dobberen. Ik roei en roei tot ik mijn peddel in tweeën wil breken en sta dan stil. Ik kijk om mij heen, stel vragen, begrijp het niet. Ik begrijp hoe het zit, hoe het werkt, wat te doen, maar weerstand. Ik analyseer alles en soms moet je slechts voelen, je brein op pauze zetten, maar hoe dat exact moet vinden ze lastig uit te leggen. Er is geen stappenplan voor, alleen een begin. Stilstand, stilstand zeggen ze. 

Ze was zo dichtbij, mijn hele leven en nu ze er niet meer is, lijkt de leegte logisch, ze is te ver weg om dicht bij me te kunnen houden, om mijn glimlach naar de lucht te geloven. Ik probeer van alles, ik stap op haar fiets, ik ga naar de plaatsen die alleen wij kennen, ik wil naar die plek maar ik ga niet naar die plek. Ik ben bang dat er mensen zwemmen. Dat ik er wil zwemmen. Misschien is het nu eenmaal zo dat nu ze weg is het ophoudt te bestaan maar ik wil niet dat het ophoudt te bestaan. Ik wil een vorm vinden voor deze nieuwe realiteit. Ik weet alleen niet hoe. Ik kijk om mij heen en probeer van alle losse componenten een geheel te maken. De logica te ontdekken. Een oplossing te verzinnen. De oplossing is zo simpel en tegelijkertijd frustrerend moeilijk te realiseren. Ik leg mijn pen neer. Ik zie de golven breken. In mijn hoofd zingt ze zachtjes mijn naam. Ze zwaaide altijd naar me als ik in zee zwom. Ze verloor me nooit uit het oog, hoe oud ik ook was. Ik sta op, veeg het zand van mijn benen. De eerste stap. In beweging.