Maureen Ghazal

Maureen Ghazal (1995) schrijft poëzie en proza, maakt beeldend werk en performances. In haar werk onderzoekt ze de betekenis van geboortegrond en moedertaal, ontworteling en verplaatsing. Haar teksten zijn filmisch en poëtisch en voeren langs verschillende landschappen. Het lichaam speelt een grote rol in haar werk evenals klank en taal die zowel in vorm als thematiek terugkomen. Op het papier laat ze haar moedertaal klinken dat het Nederlands is, tast ze het Arabisch af en laat ze de twee talen die in tegengestelde richting lezen, elkaar ontmoeten. De stem op het papier fluistert, zingt, pauzeert en gaat na waar die in het landschap resoneert.

In 2018 studeerde ze af aan de Willem de Kooning Academie en in datzelfde jaar won ze de El Hizjra-literatuurprijs voor haar poëzie. Haar werk werd onder andere gepubliceerd in De Gids, De Revisor en Extra Extra Magazine. Ze trad op, op podia als Crossing Border Festival en Read My World. In 2019 nam ze deel aan het Slow Writing Lab waarbij ze onderzoek deed naar de invloed van landschap op taal. Maureen zit in het ontwikkeltraject van Wintertuin en werkt momenteel aan een chapbook.

Op 3 mei 2025 publiceerde Trouw op de voorpagina van de krant Maureen’s gedicht ‘Vleugels’, en publiceerde een fraai interview:

Vleugels

Je weet dat het geen vanzelfsprekendheid is
om over de drempel van je voordeur te stappen.

’s Avonds maak je een wandeling
je loopt de dag door, ademt diep de duisternis in
die kalm is.

De hand van je geliefde laat je zo nu en dan los
morgen zal alles zich hernemen
je staat op uit een warm bed, wast je gezicht.

Je huis bewoon je als een tweede lichaam
je vertrouwt erop dat de muren je ruggengraat vormen
op de houten vloer leg je onbedekt je gemoed neer.

Soms waan je je een vogel al ben je
je ervan bewust dat je vleugels mist
je beweegt horizontaal, ook dat is weelde.

En toch heb je bij alles wat je doet
het idee dat de dingen zich kunnen omkeren
een dag die nacht wordt
de ruimte waarin je beweegt die vernauwt
je handen die andere handen omklemmen
tot ze verbleken en loslaten.

Op je netvlies spelen beelden af uit een ander landschap
de mensen die er wonen leven met ingehouden adem
spreken een taal die de jouwe zou kunnen zijn.

Je zou ze vleugels willen geven
in plaats daarvan richt je voor het slapengaan
je handen tot de hemel.

Instagram

Header image: Gaby Jongenelen